دست از طلـــب نــــدارم تا کــــام من بــــر آیـــد

یا تن رسد بجانـــــان یا جان ز تـــــن بــــر آیـــد

بگشای تربتـــم را بعـــد از وفــــــات و بنگـــــر

کــــز آتش درونــم دود از کفـــــن بـــــــر آ یــد

بنمای رخ کـــه خلــقی واله شونـــد و حیــران

بگشای لب کــــه فــــریاد از مـــرد و زن برآید

جان بـــرلبست و حســرت در دل کـــه از لبانش

نگــــرفته هیچ کـــامی جـــان از بــــدن برآیـــد

از حسرت دهـــانش آمـــــــــد به تنـــــگ جانـم

خـــود کـــآم تنگد ستان کــــر زان دهــــن برآید

گــــــوینـــد ذکــر خیرش در خیـــــل عشقبــــازان

هــــــــر جــاه کــه نــــام حـافظ در انجمــن برآید  

دوش در حـــــــلقه مــا قصــه گـــیسوی تــو بــود

تا دل شب سخـــن از سلسلـــــه مـــــوی تـوبــــود

دل که از ناوک مـــژگان تو در خــــــــون میگشت

باز مشتـــــاق کمانخــــــانه ابــــــــروی تو بـــود

هم عفــــــا لله صبــا کــز تـــو پیامــــی میـــــــداد

ورنه در کس نـــرسیـــــــدم کــه از کـــوی توبود

عالم از شور و شر عشق خبــر هیچ نــــــداشت

فتنه انگیــــز جهــــان غمـــــزه جادوی تو بــــود

من سر گشته هم از اهــــــل سلامت بــــــــــودم

دام را هــــــم شکن طـــره هنــــــــدوی تــو بود

بگشا بنـــــــد قبـــا تا بگشـــــایـــــــد دل مـــــن

که گشـــــادی که مــــــرا بود ز پهلـوی تو بود

بوفـــای تو کــــه بر تــــربت حـــــــافظ بگـــــــــذر

کـــز جهان مــــــی شد و در آرزوی روی تو بود  

دارد دل من صــــد غم و غمخــــوار نـــــدارد

این کـــودک بیمار پــــر ستـــــــار نــــــــدارد

در شهـــر شما جـــز دل آواره مـــــــا نیــست

آنکس کـــــه غمـــی دارد و غمخــــوار نـدارد

آن به کـــه ز کنــج قفــس آزاد نگــــــــــــردد

مــــر غــی کــه سر صحبت گلـــــزار نــــدارد

مــا ئیم و تنـــی سوده کــــه آسودگیش نیـست

مـــا ئیم و دلی خسته کــــه دلـــــدار نـــــدارد

نا لیـــد ن مـــرغان چمن خـــــــوش بــود اما

ذوق سخن مـــــر غ گــــــرفتـــــار نــــــــدارد

غم آمـــد و ننشسته ز دل رفت چـــــو دانست

کاین خـــــانه ویران در و دیــــــــوار نـــدارد

ای پیـــرهن آهسته بـــزن بوسه بر اعضاش

کــــان خـــرمن گــل طــا قت آزار نـــــــدارد

جائــی که خـــزف را نشناسنـــــــد ز گوهـــر

البتــــه سخــن گــــــر مــی بـــازار نـــــدارد

جـــز دلی چنـــد چــــو پـــژمان و امیــــــری

الفت گهـــــــــر شعـــر خـــــــریدار نـــــدارد

                                                   گریه مادر

به عمـــری بــــار غربتها کشیـــدن

بـــه دشت نـــامرادی هــا دویـــدن

میـــان گـــریه ها در خــواب رفتن

زخواب غـــربت از وحشت پریدن

به ناکامی از این دنیـــــا گـــــذشتن

همـــه عمـــر از ندامت لب گزئیدن

بـــه کنج بی کســـــی تنهــا نشستن

اجل را پیش چشم خــــــود دیـــدن

بسی سخت است وزینها جانگزارتر

صــــدای گـــریه مـــــادر شنیـــدن